Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να ζήσει μια αναταραχή που παρόμοια δεν έχει ζήσει από την "επταετία της επανάστασης" και μετά. Μόνο που τα πράγματα θα είναι πιο μπερδεμένα από ότι ήταν τα επεισόδια της "Λάμψης" καθότι όλοι θα έχουμε μπλέξει τόσο πολύ τα μπούτια μας που ούτε ο καλύτερος ορθοπεδικός δεν θα μπορέσει να τα ξεμπλέξει. Δεν είναι επειδή εμείς το θελήσαμε, άλλοι μας το επέβαλλαν. Από τό 1821 και έπειτα δεν έχει δει μια άσπρη μέρα αυτή η χώρα. Κάθε φορά που προσπαθούμε να πάμε μπροστά θα υπάρχουν άλλοι από πάνω από τα κεφάλια μας που θα μας ρίχνουν σφαλιάρες. Έτσι μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση επήλθε ο εμφύλιος. Ήρθαν οι ρώσοι, γάλλοι και άγγλοι και μας είπαν: "Εμείς σας βοηθήσαμε να απελευθερωθείτε, τώρα θα βάλουμε δικά μας παιδιά να κυβερνήσουν" και η απελευθερωμένη Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο και αυτοί που πολέμησαν για να την απελευθερώσουν νεκροί ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κρατούμενοι. Ακολουθούν "όμορφα" χρόνια βασιλείας και μεγάλων ιδεών και οδηγούμαστε στην μικρασιατική καταστροφή, μια από τις τραγικότερες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας. Στη συνέχεια μας επισκέπτονται και οι Ιταλοί παρέα με τους Γερμανούς και ένα τεράστιο ξέσπασμα αντίστασης τους δείχνει την εξώπορτα. Και να πάλι οι Άγγλοι που μας λένε: "Μαλάκες σας βοηθήσαμε στηθείτε τώρα!". Και άλλος εμφύλιος με θύματα πάλι αυτούς που πολέμησαν για την ελευθερία οι οποίοι είτε πήγαν διακόπες στο Long Island είτε χρησιμοποιήθηκαν για πειραματόζωα στα napalm των ιμπεριαλιστών Χάνουμε τον εμφύλιο (εμείς τα αναρχοκομμούνια) και μας έρχεται βοήθεια από το Far West. Άλλα δεν περνάνε λίγα χρόνια και έρχονται οι Αμερικάνοι και μας λένε: "Εμείς βοηθήσαμε αφήστε και κανένα στρατιωτικό να κυβερνήσει" (με τη βοήθεια πάντα των τότε πολιτικών και του βασιλιά). "No problem!" απαντάμε εμείς και φτάνουμε στα χρόνια της επανάστασης. Και πάλι από την αρχή. Πολυτεχνείο και πίεση από το λαό για διάλυση της χούντας. Προτού καν προλάβουν να πάρουν δρόμο τα φασιστάκια μπουκάρουν οι Τούρκοι στην Κύπρο και μας φεύγει η μισή μέσα από τα χέρια. Αποχώρηση του ελληνικού κράτους από το ΝΑ ΤΟ με το οποίο δεν χάρηκε τον έρωτα του μαζί του και τα ξαναφτιάχνουν! Για το λαό που τράβηξε ότι τράβηξε ούτε λόγος. Άλλωστε ο Παπαδόπουλος έφτιαχνε δρόμους... Άρτον και θεάματα έλεγαν οι Ρωμαίοι και από ότι φαίνεται δεν έπεσαν και έξω. Και ο λαός σαν ποντίκι πιάστηκε για άλλη μια φορά στην φάκα και τήρησε σιγή ιχθύος όταν έβλεπαν να ξεφτιλίζουν αυτούς που τον αγάπησαν όσο τίποτε άλλο. Και τώρα (που λέει και η τύπισσα με το Calgon)? Τώρα έχουμε τις Βρυξέλλες πάνω από το κεφάλι μας γιατί θέλαμε να μπούμε στην ΕΕ μπας και βγάλουμε κανένα φράγκο. Αλλά μάλλον τα αρχίδια τους πήραμε γιατί βρήκαν ευκαιρία να μας καβαλήσουν πάλι. Οικονομική κρίση και έλλειμμα ποιος θα πληρώσει? Ο λαός βέβαια!!! Άσχετο αν τα ταμεία τα έχουν αδειάσει τα κομματόσκυλα των δύο κομμάτων. Επιτήρηση λοιπόν και δεν μας νοιάζει ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα. Πλέον οι Βρυξέλλες αποφασίζουν και ο Γιωργάκης τους φιλάει το βρώμικο από αίμα χέρι. Ο ιμπεριαλισμός στην ειρηνική του μορφή. Ένα παραμύθι που όλο κύκλους κάνει και είναι πιο τραγικό και απ' αυτό που το μολυβένιο στρατιωτάκι πέφτει στη φωτιά μαζί με την αγαπημένη του. Τουλάχιστον εκεί μπορεί να μην υπήρχε ελπίδα αλλά ένας έρωτας έδινε μια ευχάριστη νότα. Εδώ που χρόνος για τέτοια?
