Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η συμφωνία της λεβεντιάς

Τα τελευταία δύο χρόνια που έβγαιναν στο προσκήνιο καταστάσεις που ανεδείκνυαν όλο και περισσότερο την κατάντια του Νεοελληνικού δράματος έκαναν την εμφάνιση τους όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες που το δρομολόγιο αντίδραση-κατεστημένο το γεφύρωσαν για να φτάσουν πιο γρήγορα από την μία άκρη στην άλλη. Εν αρχή έρχεται ο Μίκης που με τη σπίθα του έρχεται να σώσει την πατρίδα από την οικονομική και ηθική χρεωκοπία από την οποία μαστίζεται τόσο καιρό. Ακολουθούν οι πρόσφατες δηλώσεις του Σαββόπουλου που έρχονται να μας υπενθυμίσουν την ξεφτίλα ενός ήδη γερασμένου εκδρομέα του '60. Και να μην ξεχνάμε τον Κραουνάκη (ο Καραμανλής είναι ο καλύτερος πολιτικός που γνώρισε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια) ο οποίος έβγαινε στα πρωινάδικα παρέα με τον παναγιώτατο Άνθιμο υποστηρίζοντας με σθένος τα δίκαια αιτήματα των αγανακτισμένων και δηλώνοντας μαζί με τον Άνθιμο ότι θα ξημεροβραδιάζει μαζί τους. Όσο όμως τόλμησε να παρεβρεθεί ο Άνθιμος τόσο ακόμα έμεινε δίπλα στους αγανακτισμένους και ο Κραουνάκης, καθώς τώρα που μάλλον ο Καμίνης θα τους διώξει με το ρόπαλο από την πλατεία συντάγματος δεν θέλει και τόσο να επέμβει μήπως και χάσει την ευκαιρία να παίξει σε κανένα μεγάλο γεγονός του Δήμου Αθηναίων. Στους εν λόγω κυρίους λοιπόν αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του Μάνου Στεφανίδη με τίτλο "Η συμφωνία της λεβεντιας;":
Την πολιτική ναϊβιτέ του Διονύση Σαββόπουλου την γνωρίζαμε (όλοι μιλάνε για καιροσκοπισμό). Με αμηχανία- πάντα- παρακολουθούμε την πορεία τους από τα ΜΗΤΣΟΤΑΚ ώς τους ΣΗΜΙΤΙΤΣΕΚ. Δεν περιμέναμε όμως ποτέ ο δικός μας Νιόνιος να περάσει αβρόχοις ποσί και χωρίς καμμιά δήλωση το λιντσάρισμα μερικών νεολαίων από τα "σώματα ασφαλείας", επειδή, λέει, θέλησαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους προς ένα γεγονοός, υποτίθεται, απόλυτης συμφωνίας και πανεθνικής συναίνεσης. Αναφέρομαι στη συναυλία για τον εθελοντισμό, όπου ξυλοφορτώθηκαν ευάριθμοι πιτσιρικάδες γιατί προσπάθησαν ν' ανοίξουν ένα πανό αντίθετο προς τη Μεγάλη Ιδέα:
Όταν γύρω σου χορεύουν τρις,
είναι κουτό να 'σαι εθελοντής
ή
Μπετόν, εργολάβοι και αναβολικά
νά τα ιδεώδη τα ολυμπιακά
Εντάξει! Οι πάντες είναι μεθυσμένοι με το ιστορικό αυτό γεγονός. Δεν επιτρέπεται όμως σε κάποιους να διαφωνούν; Δεν φοβίζει τον κ. Σαββόπουλο όλη αυτή η φασίζουσα και δια των σωμάτων ασφαλείας επιβεβλημένη "ομοφωνία"; Εγώ πίστευα ότι στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, επειδή κυριαρχούν η άμιλλα και το ελεύθερο φρόνημα, επιβάλλεται ο διάλογος και είναι ιερή η διαφωνία. Βέβαια θα μου πείτε ότι εδώ παίζονται μέγιστα συμφέροντα. Τον διάλογο ή τις δημοκρατικές διαδικασίες θα κοιτάμε τώρα;
Συμφωνώ για όλους τους άλλους. Μα και για τον Σαββόπουλο; Μήπως πριν τον "Χρονοποιό" - ή μήπως γεφυροποιό;- θα πρέπει να ξαναθυμηθεί τη συμφωνία της λεβεντιάς;
Και κάτι ακόμη. Ακούγεται μετ' επιτάσεως ότι ο Μίκης- ο Μίκης μας- είχε ζητήσει από την Πολιτιστική Ολυμπιάδα ένα αστρονομικό ποσό 4-5 δισεκατομμυρίων (sic!) για την έκδοση και παρουσίαση των συμφωνικών του έργων, των οπερών του κλπ. Αν θυμόμαστε καλά, ο Μίκης πρώτος διαμαρτυρήθηκε λάβρος για το 1 δισ. του Vangelis, πριν ελάχιστους μήνες, και είχε δίκαιο. Τώρα; Επίσης ακούμε ότι βάσει της ανωτέρω συμφωνίας θα παραχωρήσει (ο Μίκης μας!) μια μελωδία του στον Vangelis, ώστε αυτός να την ενορχηστρώσει με το γνωστό διαστημικό ύφος του, και το υβρίδιο αυτό θ' αποτελέσει τον ύμνο του 2004! Κάτι τέτοιο όμως δεν συνιστά τεράστια αντίφαση και τον ορισμό του (μεταμοντέρνου) kitsch; Τέλος, αν ο Μίκης αποσπάσει 4-5 δις, τι θα μείνει για την υπόλοιπη ελληνική μουσική, για την υπόλοιπη ελληνική τέχνη; Αντιλαμβάνομαι τον εγωισμό των καλλιτεχνών αλλά σε τέτοιο βαθμό;
Τι ποσά θα μείνουν για τον Σπύρο Σαμαρά- έχει γράψει άγνωστα αριστουργήματα πλην του "Ολυμπιακού Ύμνου"- για τον Λαμπελέτ, τον Σκαλκώτα, τον Καλομοίρη, τον Κωνσταντινίδη, τους νεότερους; Είναι τελικά η νεοελληνική δημιουργία "ενός μόνου ανδρός αρχή"; Αγαπητέ κ. Θεοδωράκη, πριν το ΚΑΝΤΟ ολύμπικο ΚΑΝΤΕ μας τη χάρη και ξανακούσετε (κι εσείς) τη Συμφωνία της Λεβεντιάς.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Η πλατεία ήταν γεμάτη...

Τους τελευταίους δύο μήνες φάνηκε με τον πιο δυναμικό τρόπο ότι ο μέσος μικροαστός Έλληνας, εκείνη η τραγική φιγούρα που έτρωγε τα κουκούτσια του συστήματος και έλεγε ευχαριστώ, έχει αρχίσει να ξυπνάει. Το κίνημα των πλατειών ελευθεριακό, αυτοοργανωμένο και αλληλέγγυο (με τις διάφορες παρεκλίσεις του) έθεσε τις βάσεις για τη νέα εποχή στην οποία μπαίνει όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα. Ένα κίνημα που κατάφερα να συσπειρώσει περισσότερο κόσμο απ' ότι κατάφεραν οι απεργίες της ΓΣΕΕ της μίας ημέρας,οι αγωνιστικές πορείες της αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Τα αιτήματα του πέραν από "ουτοπιστικά" ήταν και βαθιά πολιτικά. Χαρακτηρίζω την εποχή που μπαίνει σαν νέα καθώς φαίνεται οτί όλο το κατεστημένο ισορροπεί σε ένα λεπτό σχοινί.
Μέχρι στιγμής λοιπόν είχαμε ομάδες ανθρώπων. Αριστεροί, αναρχικοί, ακροδεξιοί, συστημικοί και αυτές οι ομάδες, αποτελούμενες από αυτό που ονομάζουμε εργατική τάξη, ερχόταν σε σύγκρουση μεταξύ τους μην μπορώντας να διανοηθούν ότι η σύγχρονη ελίτ διαγράφοντας κάθε ιδεολογικό στοιχείο που η εργατική τάξη εκπροσωπούσε μαγείρευαν το νέο τους κόσμο. Αυτόν που το χρήμα μπαίνει πάνω από κάθε αρχή της δημοκρατίας και που το μέλλον της ανθρωπότητας παίζεται στο καζίνο, όπως μου αρέσει να αποκαλώ το χρηματιστήριο. Για να το κάνουν αυτό η συνταγή περιείχε ένα συστατικό που όσο και αν έκανε το μείγμα τους δυνατό το έκανε και επικίνδυνο, την παγκοσμιοποίηση. Για να το πλασάρουν αυτό στον κόσμο το διαφήμισαν σαν το τέλος του πολέμου και των εχθροπραξιών, ενώ ταυτόχρονα έκαναν αμέτρητους πολέμους, σαν το τέλος της ιστορίας, λες και η ιστορία τερματίζει ταυτόχρονα με την άνοδο των μετοχών, σαν ένα παραμύθι τέλος πάντων όπου όλος ο πλανήτης θα έχει τη δυνατότητα να ζήσει στον επίγειο παράδεισο. Σε αυτόν τον παράδεισο όπου θα πηγαίνεις στη δουλειά, το μεσημέρι θα τρως με την οικογένεια σου και τα Σαββατοκύριακα θα πηγαίνεις εκδρομή, αυτό που με λίγα λόγια ονομάζουμε μικροαυτισμό (δεν είναι γραμματικό λάθος). Καθώς όμως η παγκοσμιοποίηση όλο και βάθαινε απαιτούσε να γίνουν κάποιες ανωμαλίες στο σύστημα. Οι επιχειρήσεις είχαν όλο τον κόσμο στα πόδια τους. Μπορούσαν να μετακινηθούν σε χώρες με μικρότερο κόστος παραγωγής και καθώς όλο αυτό το παγκόσμιο παζάρι συνεχιζόταν για χρόνια το σύστημα σκόνταψε στα θεμέλια που το ίδιο είχε βάλει. Άπλυστο καθώς ήταν το σύστημα ήθελε να παίξει στο καζίνο για να βγάλει περισσότερα και έχασε. Μία κρίση λοιπόν γεννήθηκε η οποία ήταν χρηματιστηριακή αλλά έβγαλε στο προσκήνιο και την κοινωνική και πολιτική κρίση που προυπήρχε. Τα πράγματα χειροτέρεψαν και το αυτοκίνητο το κατέσχεσε η τράπεζα, από τη δουλεία μας απέλυσαν, λεφτά δεν υπήρχαν για το μεσημεριανό και τα είσιτήρια για να πάμε εκδρομή ανέβηκαν υπερβολικά.
Εδώ λοιπόν φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Στο σημείο όπου το κεφάλι μας ταρακουνήθηκε και το όνειρο για δήθεν ευημερία διαλύθηκε. Και μείναμε κλεισμένοι στο καβούκι μας, όπως πάντα ήμασταν, σταματώντας να μιλάμε σοβαρά καθώς μέχρι τότε μας απασχολούσε η show biz, οι μεγάλες εκδηλώσεις της ελίτ, τα ριάλιτι και η εθνικές μας πουτάνες (ας μην θεωρηθεί ύβρις το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο). Όμως όπως στο παραμύθι με τα ρούχα του αυτοκράτορα ένας πιτσιρικάς μας είπε κάτι πολύ απλό το οποίο δεν κατάφερε καμιά "αντισυστημική" πολιτική δύναμη ούτε να ψελίσει. Μιλήστε! Και καταφέραμε να φέρουμε τον κόσμο άνω κάτω. Οι πλατείες γέμισαν με αριστερούς, αναρχικούς, δεξιούς, κεντρώους, διεθνιστές, πατριώτες, τρέντυ, emo, κάγκουρες, παππούδες και νέους οι οποίοι ενώθηκαν κάτω από αυτή την απλή λέξη.
Μπορεί το μεσοπρόθεσμο να πέρασε αλλά το κίνημα είχε τεράστιες νίκες και αυτό θα κάνει να το βάλλει καλά στο μυαλό του κάθε αριστερός και κάθε αναρχικός που κατέχει την μοναδική και οικουμενική αλήθεια. Κατάφερε να αποδείξει ότι η ιστορία δεν τελείωσε, κατάφερε να αποδείξει ότι ο πόλεμος υπάρχει εδώ και χρόνια και πέρα από τις κυβερνήσεις γίνεται καθημερινά σε εμάς. Μπορεί λοιπόν πολλοί να στρέφουν επιδεικτικά το δαχτυλό τους λέγοντας "εμείς τα λέγαμε" ή να παίζουν με τη βία, λες και η βία δεν έρχεται όταν κριθεί απαραίτητο αλλά πρέπει εμείς οπωσδήποτε να την προκαλέσουμε, αλλά ότι δεν έχουμε καταφέρει σε δέκα χρόνια εμείς (γιατί και εγώ μέλος της αριστεράς είμαι) το κατάφερε μία λέξη σε δέκα ώρες.
Όσον αφορά τους απογοητευμένους με την επανάσταση που πήγε διακοπές έτσι όπως πάνε τα πράγματα του χρόνου δεν θα έχει κανένας τη δυνατότητα να πάει διακοπές οπότε ας μην το βάζουν κάτω.
Η επανάσταση των απλών ανθρώπων τώρα άρχισε...