Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η συμφωνία της λεβεντιάς

Τα τελευταία δύο χρόνια που έβγαιναν στο προσκήνιο καταστάσεις που ανεδείκνυαν όλο και περισσότερο την κατάντια του Νεοελληνικού δράματος έκαναν την εμφάνιση τους όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες που το δρομολόγιο αντίδραση-κατεστημένο το γεφύρωσαν για να φτάσουν πιο γρήγορα από την μία άκρη στην άλλη. Εν αρχή έρχεται ο Μίκης που με τη σπίθα του έρχεται να σώσει την πατρίδα από την οικονομική και ηθική χρεωκοπία από την οποία μαστίζεται τόσο καιρό. Ακολουθούν οι πρόσφατες δηλώσεις του Σαββόπουλου που έρχονται να μας υπενθυμίσουν την ξεφτίλα ενός ήδη γερασμένου εκδρομέα του '60. Και να μην ξεχνάμε τον Κραουνάκη (ο Καραμανλής είναι ο καλύτερος πολιτικός που γνώρισε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια) ο οποίος έβγαινε στα πρωινάδικα παρέα με τον παναγιώτατο Άνθιμο υποστηρίζοντας με σθένος τα δίκαια αιτήματα των αγανακτισμένων και δηλώνοντας μαζί με τον Άνθιμο ότι θα ξημεροβραδιάζει μαζί τους. Όσο όμως τόλμησε να παρεβρεθεί ο Άνθιμος τόσο ακόμα έμεινε δίπλα στους αγανακτισμένους και ο Κραουνάκης, καθώς τώρα που μάλλον ο Καμίνης θα τους διώξει με το ρόπαλο από την πλατεία συντάγματος δεν θέλει και τόσο να επέμβει μήπως και χάσει την ευκαιρία να παίξει σε κανένα μεγάλο γεγονός του Δήμου Αθηναίων. Στους εν λόγω κυρίους λοιπόν αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του Μάνου Στεφανίδη με τίτλο "Η συμφωνία της λεβεντιας;":
Την πολιτική ναϊβιτέ του Διονύση Σαββόπουλου την γνωρίζαμε (όλοι μιλάνε για καιροσκοπισμό). Με αμηχανία- πάντα- παρακολουθούμε την πορεία τους από τα ΜΗΤΣΟΤΑΚ ώς τους ΣΗΜΙΤΙΤΣΕΚ. Δεν περιμέναμε όμως ποτέ ο δικός μας Νιόνιος να περάσει αβρόχοις ποσί και χωρίς καμμιά δήλωση το λιντσάρισμα μερικών νεολαίων από τα "σώματα ασφαλείας", επειδή, λέει, θέλησαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους προς ένα γεγονοός, υποτίθεται, απόλυτης συμφωνίας και πανεθνικής συναίνεσης. Αναφέρομαι στη συναυλία για τον εθελοντισμό, όπου ξυλοφορτώθηκαν ευάριθμοι πιτσιρικάδες γιατί προσπάθησαν ν' ανοίξουν ένα πανό αντίθετο προς τη Μεγάλη Ιδέα:
Όταν γύρω σου χορεύουν τρις,
είναι κουτό να 'σαι εθελοντής
ή
Μπετόν, εργολάβοι και αναβολικά
νά τα ιδεώδη τα ολυμπιακά
Εντάξει! Οι πάντες είναι μεθυσμένοι με το ιστορικό αυτό γεγονός. Δεν επιτρέπεται όμως σε κάποιους να διαφωνούν; Δεν φοβίζει τον κ. Σαββόπουλο όλη αυτή η φασίζουσα και δια των σωμάτων ασφαλείας επιβεβλημένη "ομοφωνία"; Εγώ πίστευα ότι στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, επειδή κυριαρχούν η άμιλλα και το ελεύθερο φρόνημα, επιβάλλεται ο διάλογος και είναι ιερή η διαφωνία. Βέβαια θα μου πείτε ότι εδώ παίζονται μέγιστα συμφέροντα. Τον διάλογο ή τις δημοκρατικές διαδικασίες θα κοιτάμε τώρα;
Συμφωνώ για όλους τους άλλους. Μα και για τον Σαββόπουλο; Μήπως πριν τον "Χρονοποιό" - ή μήπως γεφυροποιό;- θα πρέπει να ξαναθυμηθεί τη συμφωνία της λεβεντιάς;
Και κάτι ακόμη. Ακούγεται μετ' επιτάσεως ότι ο Μίκης- ο Μίκης μας- είχε ζητήσει από την Πολιτιστική Ολυμπιάδα ένα αστρονομικό ποσό 4-5 δισεκατομμυρίων (sic!) για την έκδοση και παρουσίαση των συμφωνικών του έργων, των οπερών του κλπ. Αν θυμόμαστε καλά, ο Μίκης πρώτος διαμαρτυρήθηκε λάβρος για το 1 δισ. του Vangelis, πριν ελάχιστους μήνες, και είχε δίκαιο. Τώρα; Επίσης ακούμε ότι βάσει της ανωτέρω συμφωνίας θα παραχωρήσει (ο Μίκης μας!) μια μελωδία του στον Vangelis, ώστε αυτός να την ενορχηστρώσει με το γνωστό διαστημικό ύφος του, και το υβρίδιο αυτό θ' αποτελέσει τον ύμνο του 2004! Κάτι τέτοιο όμως δεν συνιστά τεράστια αντίφαση και τον ορισμό του (μεταμοντέρνου) kitsch; Τέλος, αν ο Μίκης αποσπάσει 4-5 δις, τι θα μείνει για την υπόλοιπη ελληνική μουσική, για την υπόλοιπη ελληνική τέχνη; Αντιλαμβάνομαι τον εγωισμό των καλλιτεχνών αλλά σε τέτοιο βαθμό;
Τι ποσά θα μείνουν για τον Σπύρο Σαμαρά- έχει γράψει άγνωστα αριστουργήματα πλην του "Ολυμπιακού Ύμνου"- για τον Λαμπελέτ, τον Σκαλκώτα, τον Καλομοίρη, τον Κωνσταντινίδη, τους νεότερους; Είναι τελικά η νεοελληνική δημιουργία "ενός μόνου ανδρός αρχή"; Αγαπητέ κ. Θεοδωράκη, πριν το ΚΑΝΤΟ ολύμπικο ΚΑΝΤΕ μας τη χάρη και ξανακούσετε (κι εσείς) τη Συμφωνία της Λεβεντιάς.