Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Η πλατεία ήταν γεμάτη...

Τους τελευταίους δύο μήνες φάνηκε με τον πιο δυναμικό τρόπο ότι ο μέσος μικροαστός Έλληνας, εκείνη η τραγική φιγούρα που έτρωγε τα κουκούτσια του συστήματος και έλεγε ευχαριστώ, έχει αρχίσει να ξυπνάει. Το κίνημα των πλατειών ελευθεριακό, αυτοοργανωμένο και αλληλέγγυο (με τις διάφορες παρεκλίσεις του) έθεσε τις βάσεις για τη νέα εποχή στην οποία μπαίνει όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα. Ένα κίνημα που κατάφερα να συσπειρώσει περισσότερο κόσμο απ' ότι κατάφεραν οι απεργίες της ΓΣΕΕ της μίας ημέρας,οι αγωνιστικές πορείες της αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Τα αιτήματα του πέραν από "ουτοπιστικά" ήταν και βαθιά πολιτικά. Χαρακτηρίζω την εποχή που μπαίνει σαν νέα καθώς φαίνεται οτί όλο το κατεστημένο ισορροπεί σε ένα λεπτό σχοινί.
Μέχρι στιγμής λοιπόν είχαμε ομάδες ανθρώπων. Αριστεροί, αναρχικοί, ακροδεξιοί, συστημικοί και αυτές οι ομάδες, αποτελούμενες από αυτό που ονομάζουμε εργατική τάξη, ερχόταν σε σύγκρουση μεταξύ τους μην μπορώντας να διανοηθούν ότι η σύγχρονη ελίτ διαγράφοντας κάθε ιδεολογικό στοιχείο που η εργατική τάξη εκπροσωπούσε μαγείρευαν το νέο τους κόσμο. Αυτόν που το χρήμα μπαίνει πάνω από κάθε αρχή της δημοκρατίας και που το μέλλον της ανθρωπότητας παίζεται στο καζίνο, όπως μου αρέσει να αποκαλώ το χρηματιστήριο. Για να το κάνουν αυτό η συνταγή περιείχε ένα συστατικό που όσο και αν έκανε το μείγμα τους δυνατό το έκανε και επικίνδυνο, την παγκοσμιοποίηση. Για να το πλασάρουν αυτό στον κόσμο το διαφήμισαν σαν το τέλος του πολέμου και των εχθροπραξιών, ενώ ταυτόχρονα έκαναν αμέτρητους πολέμους, σαν το τέλος της ιστορίας, λες και η ιστορία τερματίζει ταυτόχρονα με την άνοδο των μετοχών, σαν ένα παραμύθι τέλος πάντων όπου όλος ο πλανήτης θα έχει τη δυνατότητα να ζήσει στον επίγειο παράδεισο. Σε αυτόν τον παράδεισο όπου θα πηγαίνεις στη δουλειά, το μεσημέρι θα τρως με την οικογένεια σου και τα Σαββατοκύριακα θα πηγαίνεις εκδρομή, αυτό που με λίγα λόγια ονομάζουμε μικροαυτισμό (δεν είναι γραμματικό λάθος). Καθώς όμως η παγκοσμιοποίηση όλο και βάθαινε απαιτούσε να γίνουν κάποιες ανωμαλίες στο σύστημα. Οι επιχειρήσεις είχαν όλο τον κόσμο στα πόδια τους. Μπορούσαν να μετακινηθούν σε χώρες με μικρότερο κόστος παραγωγής και καθώς όλο αυτό το παγκόσμιο παζάρι συνεχιζόταν για χρόνια το σύστημα σκόνταψε στα θεμέλια που το ίδιο είχε βάλει. Άπλυστο καθώς ήταν το σύστημα ήθελε να παίξει στο καζίνο για να βγάλει περισσότερα και έχασε. Μία κρίση λοιπόν γεννήθηκε η οποία ήταν χρηματιστηριακή αλλά έβγαλε στο προσκήνιο και την κοινωνική και πολιτική κρίση που προυπήρχε. Τα πράγματα χειροτέρεψαν και το αυτοκίνητο το κατέσχεσε η τράπεζα, από τη δουλεία μας απέλυσαν, λεφτά δεν υπήρχαν για το μεσημεριανό και τα είσιτήρια για να πάμε εκδρομή ανέβηκαν υπερβολικά.
Εδώ λοιπόν φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Στο σημείο όπου το κεφάλι μας ταρακουνήθηκε και το όνειρο για δήθεν ευημερία διαλύθηκε. Και μείναμε κλεισμένοι στο καβούκι μας, όπως πάντα ήμασταν, σταματώντας να μιλάμε σοβαρά καθώς μέχρι τότε μας απασχολούσε η show biz, οι μεγάλες εκδηλώσεις της ελίτ, τα ριάλιτι και η εθνικές μας πουτάνες (ας μην θεωρηθεί ύβρις το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο). Όμως όπως στο παραμύθι με τα ρούχα του αυτοκράτορα ένας πιτσιρικάς μας είπε κάτι πολύ απλό το οποίο δεν κατάφερε καμιά "αντισυστημική" πολιτική δύναμη ούτε να ψελίσει. Μιλήστε! Και καταφέραμε να φέρουμε τον κόσμο άνω κάτω. Οι πλατείες γέμισαν με αριστερούς, αναρχικούς, δεξιούς, κεντρώους, διεθνιστές, πατριώτες, τρέντυ, emo, κάγκουρες, παππούδες και νέους οι οποίοι ενώθηκαν κάτω από αυτή την απλή λέξη.
Μπορεί το μεσοπρόθεσμο να πέρασε αλλά το κίνημα είχε τεράστιες νίκες και αυτό θα κάνει να το βάλλει καλά στο μυαλό του κάθε αριστερός και κάθε αναρχικός που κατέχει την μοναδική και οικουμενική αλήθεια. Κατάφερε να αποδείξει ότι η ιστορία δεν τελείωσε, κατάφερε να αποδείξει ότι ο πόλεμος υπάρχει εδώ και χρόνια και πέρα από τις κυβερνήσεις γίνεται καθημερινά σε εμάς. Μπορεί λοιπόν πολλοί να στρέφουν επιδεικτικά το δαχτυλό τους λέγοντας "εμείς τα λέγαμε" ή να παίζουν με τη βία, λες και η βία δεν έρχεται όταν κριθεί απαραίτητο αλλά πρέπει εμείς οπωσδήποτε να την προκαλέσουμε, αλλά ότι δεν έχουμε καταφέρει σε δέκα χρόνια εμείς (γιατί και εγώ μέλος της αριστεράς είμαι) το κατάφερε μία λέξη σε δέκα ώρες.
Όσον αφορά τους απογοητευμένους με την επανάσταση που πήγε διακοπές έτσι όπως πάνε τα πράγματα του χρόνου δεν θα έχει κανένας τη δυνατότητα να πάει διακοπές οπότε ας μην το βάζουν κάτω.
Η επανάσταση των απλών ανθρώπων τώρα άρχισε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου